Βλέποντας τις πρόσφατες
μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα εύλογα αναρωτιόμαστε αν αξίζει να
μείνουμε στην Ευρώπη, και σε ποια Ευρώπη.
Σήμερα, οι πολίτες έχουν διχαστεί
στους Ευρωπαϊστές και στους Ευρωσκεπτικιστές. Το τέλος του ολέθριου αυτού
διχασμού έγκειται, κατ’ εμέ, στις ομιλίες κάποιων Ελλήνων ηγετών. Αναφέρομαι
στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος στις 12.6.1976, στη Βουλή, ανέφερε
χαρακτηριστικά:
«…Η Ελλάς πολιτικά, αμυντικά, οικονομικά
ανήκει στη Δύση. Διαπραγματεύεται την ένταξή της στην Ευρώπη, γιατί κατοχυρώνει
τη δημοκρατία της ενισχύει την ασφάλεια, επιταχύνει την οικονομική και
κοινωνική της ανάπτυξη…».
Ο Ανδρέας Παπανδρέου στη Σύνοδο
Κορυφής στις Κάννες το 1995, ανέφερε χαρακτηριστικά
«…Πάμε σε ένα είδος συρρίκνωσης της εθνικής
δύναμης, αλλά όχι στον βωμό μιας συλλογικής δημοκρατικής διαδικασίας, στον βωμό
των κρίσεων και συμφερόντων… μηδενοποίηση των δημοκρατικών κυβερνήσεων οι
οποίες δεν θα μπορούν να παίξουν δημοκρατικό ρόλο, αλλά θα υπόκεινται στις
κατευθύνσεις, που δίνει το διευθυντήριο», και αναγνώρισε εκ των υστέρων, ότι η
θέση μας είναι στην Ευρώπη και πρέπει να δώσουμε μάχες για να την αλλάξουμε.
Έχοντας τις ομιλίες αυτές ως
πολιτική παρακαταθήκη, πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι η Ευρώπη είναι το
σπίτι μας, είναι η οικογένειά μας.
Όμως, σίγουρα, η Ευρώπη αυτή δεν
έχει καμία σχέση ή προφανώς ελάχιστη με την Ευρώπη που οραματίστηκαν οι
θεμελιωτές της και μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες, μεταξύ των οποίων οι Αντενάουερ,
Ντε Γκολ, Μιτεράν, Κωνσταντίνος Καραμανλής κά., οι οποίοι οραματίστηκαν μια
Ευρώπη της Αλληλεγγύης, του Ανθρωπισμού, της Ισοτιμίας, της Δικαιοσύνης, της
Ευημερίας, της Ανάπτυξης.
Σήμερα, πιθανόν κάποια
νεοφιλελεύθερα δίκτυα να θέλουν μια Ευρώπη των Δύο ταχυτήτων και των
Οικονομικών Ζωνών. Θα τους αφήσουμε ή θα τους διευκολύνουμε με την τυχόν έξοδο
μας; ΟΧΙ! Θα μείνουμε στην Ευρώπη και θα αγωνιστούμε να την αλλάξουμε,
εμπνεόμενοι από τα οράματα των ιδρυτών της και τις αξίες που πράγματι
ενσαρκώνει το ευρωπαϊκό όραμα…
