‘’ ΑΙΓΑΙΟ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ‘’ πολιτικό άρθρο του Δημήτρη Καλογήρου

Μετά τις τελευταίες εξελίξεις, σε διακρατικό, περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο, όπου η εθνική περιχαράκωση, ο εθνικιστικός λόγος, η δημαγωγία, ο αυταρχισμός και οι ανταγωνισμοί αναβιώνουν, δεν θα μπορούσαμε να μην ασχοληθούμε μ’ αυτά που απασχολούν κι εμάς, δηλαδή τις Ελληνοτουρκικές διαφορές στο Αιγαίο.

Ελληνοτουρκικές διαφορές που επηρεάζουν τις μεταξύ μας σχέσεις και που, από την απελευθέρωση κι εντεύθεν, υπήρξαν πάντοτε διαταραγμένες, ανταγωνιστικές και εχθρικές.

Σχέσεις, διαποτισμένες με καχυποψία, απειλή, φόβο, εσωτερικές πολιτικές σκοπιμότητες, λαϊκισμό και εθνικισμό.

Σχέσεις, κλιμακούμενης έντασης, άλλοτε χαμηλής και άλλοτε υψηλής, μέχρι και τα όρια της πολεμικής σύρραξης ( Κυπριακό 1974, ‘’βυθίσατε το Χόρα ‘’1976, έρευνες Σισμίκ 1987 και κρίσι Ιμίων 1996 ).

Ποιές είναι άραγε αυτές οι Ελληνοτουρκικές διαφορές στο Αιγαίο;

Οι διαφορές αυτές, προέκυψαν τα τελευταία χρόνια ή χρονολογούνται από παλαιότερα;

Οι διαφορές αυτές, είναι πολιτικές, τεχνικές ή νομικές;

Είναι οι Έλληνες ή οι Τούρκοι, αυτοί που παραβιάζουν τις Συμβάσεις και το Διεθνές Δίκαιο;

Οι Ελληνοτουρκικές διαφορές στο Αιγαίο, χρονολογούνται τα τελευταία 40-50 χρόνια και είναι οι εξής: α) ΑΙΓΙΑΛΙΤΙΔΑ ΖΩΝΗ ( Χωρικά Ύδατα ) β) ΥΦΑΛΟΚΡΙΠΙΔΑ γ) ΕΝΑΕΡΙΟΣ ΧΩΡΟΣ δ) FIR ΑΘΗΝΩΝ ε) Α.Ο.Ζ  στ) ΑΠΟΣΤΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΝΗΣΙΩΝ. ζ) ΓΚΡΙΖΕΣ ΖΩΝΕΣ.

α) ΑΙΓΙΑΛΙΤΙΔΑ ΖΩΝΗ ή ΧΩΡΙΚΑ ΥΔΑΤΑ ( Casus belli – Αιτία πολέμου ).

    Αιγιαλίτιδα Ζώνη, είναι η θαλάσσια περιοχή που εκτείνεται πέραν των ορίων της ξηράς και σε απόσταση που ορίζεται από τις Διεθνείς Συμβάσεις και το Εθιμικό Δίκαιο.

Η κυριαρχία στη ζώνη αυτή είναι πλήρης και αποκλειστική και ασκείται στη θάλασσα, στο βυθό, στο υπέδαφος καθώς και στον εναέριο χώρο της, από το κράτος που του ανήκει.

Με τη Συνθήκη της Λωζάννης του1923, η Αιγιαλίτιδα Ζώνη ορίστηκε στα 3 ν.μ. Μετά την αναθεώρησή της  με τη Συνθήκη του Μοντρέ του 1936, ορίστηκε στα 6 ν.μ.  Με την Συνθήκη της Γενεύης του 1958, ενώ ορίστηκαν άλλες διευθετήσεις, λόγω έντονων διαφωνιών μεταξύ των κρατών, το εύρος της Α.Ζ παρέμεινε το ίδιο.

Με τη νέα Σύμβαση του Ο.Η.Ε για το δίκαιο της θαλάσσης στο Montego Bay της Τζαμάϊκα         του 1982 , επαναβεβαιώθηκε ότι η Αιγιαλίτιδα Ζώνη κάθε κράτους μπορεί να επεκτείνεται (δυνητικά ) μέχρι και τα 12 ν.μ. Στις περιπτώσεις δε που η απόσταση μεταξύ των απέναντι ακτογραμμών είναι μικρότερη των 12 ν.μ ( νησιωτική Ελλάδα- Τουρκία ), τότε λαμβάνεται ως όριο η ίση απόσταση/ μέση γραμμή.

Η Αιγιαλίτιδα Ζώνη της χώρας μας σήμερα ευρίσκεται στα 6 ν.μ και εάν επιχειρήσουμε να την επεκτείνουμε στα 12 ν. μ, τότε αυτό θα εκληφθεί από την Τουρκία σαν ‘’ Casus belli- Αιτία Πολέμου ‘’ .

Με το σημερινό καθεστώς των 6 ν.μ, η Αιγιαλίτιδα Ζώνη του Αιγαίου διαμοιράζεται ως εξής: α) Ελλάδα 35%, Τουρκία 9% και Διεθνή 56%. Εάν κι’ εφόσον την επεκτείνουμε στα 12 ν.μ, τότε η κυριαρχία μας αυξάνεται σημαντικά και θα ανέλθει στο ποσοστό του 64%, της Τουρκίας στο 10% και Διεθνή στο 26% ( βλ. σχετ. χάρτη ).

Η Τουρκία αντιδρά σφόδρα σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο και με απόφαση της Εθνοσυνέλευσής της το έτος 1995, εξουσιοδοτεί την εκάστοτε κυβέρνησή τους για κήρυξη πολέμου.

Η Τουρκία, δικαιολογεί τη στάση της με τα εξής επιχειρήματα:

1.             Ότι δεν έχει αποδεχθεί, ούτε έχει επικυρώσει τη Συνθήκη του Μοντρέ (1936 ), ούτε τη μεταγενέστερη του Ο.Η.Ε στο Montego Bay της Τζαμάϊκα (1982 ).

2.              Ότι με τον τρόπο αυτό το Αιγαίο μετατρέπεται σε « Ελληνική λίμνη », αφήνοντας ελάχιστο θαλάσσιο χώρο σ’ αυτούς.

3.             Ότι περιορίζονται στο ελάχιστο τα Διεθνή ύδατα (26% ) και σ’ αυτό συμφωνούν σιωπηρώς οι μεγάλες δυνάμεις και η πλειονότητα των χωρών που διαθέτουν Εμπορικό στόλο.

4.             Ότι δεν λαμβάνεται υπ’ όψη η αρχή της αναλογικότητας, δηλαδή το μήκος της ακτογραμμής της και ο αριθμός των κατοίκων της, όπου και τα δύο είναι πολλαπλάσια αυτών  της Ελλάδας.

Η Ελλάδα αντιτείνει ότι, σύμφωνα με το Συμβατικό Δίκαιο, τη Σύμβαση του Ο.Η.Ε για το Δίκαιο της Θάλασσας, αλλά και βάσει του Εθιμικού κανόνα του Δικαίου, δικαιούται να επεκτείνει την Αιγιαλίτιδα Ζώνη στα 12 ν.μ.

Το κυριαρχικό της αυτό δικαίωμα θα το εξασκήσει όποτε και όταν αυτή το θελήσει, δεδομένου ότι η συντριπτική πλειοψηφία των συμβαλλόμενων παράκτιων χωρών (157) έχει προσδιορίσει την Α.Ζ στα 12 ν.μ.  

Χάρτης με 6 ναυτικά μίλια και με 12 ναυτικά μίλια

β) ΥΦΑΛΟΚΡΗΠΊΔΑ.

   Υφαλοκρηπίδα, είναι η συνέχεια της Αιγιαλίτιδας Ζώνης μίας χώρας και σύμφωνα με την τελευταία Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982, ορίζεται ο βυθός της θάλασσας και το υπέδαφός του σε απόσταση 200 ν.μ από την ακτή της παράκτιας χώρας, ήτοι καθαρά 188ν.μ (200-12 ).

Επί της Υφαλοκρηπίδας, εν αντιθέσει με την Αιγιαλίτιδα Ζώνη, η κυριαρχία είναι περιορισμένη και ασκείται μόνο για την εξερεύνηση, την εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών και τη διαχείριση μη ζώντων οργανισμών.

Υφαλοκρηπίδα διαθέτουν όλα τα νησιά ακόμα και οι βραχονησίδες, εκτός αυτών που δεν κατοικούνται ή που δεν διαθέτουν καμία παραγωγική δραστηριότητα.

Η οριοθέτηση της Υφαλοκρηπίδας μεταξύ των παράκτιων χωρών γίνεται κατόπιν συμφωνίας και όπου αυτό δεν είναι εφικτό, εφαρμόζεται η αρχή της ίσης απόστασης/ μέσης γραμμής.

Η Ελλάδα υποστηρίζει ότι, η Υφαλοκρηπίδα είναι προέκταση του Αγ. Όρους και της Εύβοιας και με βάση το Διεθνές αλλά και Εθιμικό Δίκαιο, τα νησιά του Αιγαίου διαθέτουν δική τους ανεξάρτητη Υφαλοκρηπίδα, όπως ακριβώς και η ηπειρωτική χώρα και ως εκ τούτου, η οριοθέτησή της θα πρέπει να γίνει με βάση την αρχή της ίσης απόστασης/ μέσης γραμμής, μεταξύ των νησιών και των Τουρκικών παράλιων.

Επίσης ότι, οι κανόνες του Εθιμικού Δικαίου δεσμεύουν όλες τις χώρες του κόσμου ανεξαρτήτως εάν τις έχουν αποδεχθεί ή όχι.

Η δε Τουρκία, αντίθετα, υποστηρίζει ότι, η Υφαλοκρηπίδα αποτελεί υποθαλάσσια συνέχεια του εδάφους της Μ. Ασίας, δεδομένου ότι τα περισσότερα νησιά ευρίσκονται πλησιέστερα προς αυτήν ( π.χ  το Καστελλόριζο 1,25 ν.μ ) και επομένως, ο διαμερισμός του Αιγαίου θα πρέπει να γίνει με βάσει την αρχή της ίσης απόστασης/ μέσης γραμμής και η Υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου  να διαμοιραστεί εξ’ ημισείας.

Τη θέση της αυτή η Άγκυρα στηρίζει στο γεγονός ότι, δεν είναι μέρος της Σύμβασης της Γενεύης του 1958, ούτε της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 και επομένως δεν δεσμεύεται με κανέναν από τους όρους τους.

Στο σημείο αυτό είναι σκόπιμο ν’ αναφερθεί ότι, η διαφορά για την Υφαλοκρηπίδα αφορά αυτήν καθ’ αυτή την Υφαλοκρηπίδα και ουδόλως τα νησιά του Αιγαίου, για τα οποία δεν αμφισβητούν την Ελληνικότητά τους.

Η επιμονή της Άγκυρας για την Υφαλοκρηπίδα εστιάζεται στο γεγονός ότι, αυτή περιέρχεται κατά το μέγιστο ποσοστό στην Αθήνα και επομένως και ο υποθαλάσσιος φυσικός  πλούτος της και γι’ αυτό επιζητεί μία « δικαιότερη μοιρασιά » (βλ. σχετ. χάρτη).

Υφαλοκρηπίδα βλέπε σχετικό χάρτη

γ) ΕΝΑΕΡΙΟΣ ΧΩΡΟΣ.

Εναέριος χώρος, είναι ο υπερκείμενος χώρος που βρίσκεται πάνω από τη χερσαία, τη θαλάσσια και τη νησιωτική περιοχή, όπου μία χώρα ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα.

Ειδικότερα, για την περιοχή του Αιγαίου ο εναέριος χώρος της Ελλάδας ορίστηκε στα 3 ν.μ με τη Συνθήκη της Λωζάννης (1923 ) και αργότερα με την αναθεωρημένη Συνθήκη του Μοντρέ (1936 ), στα 6 ν.μ.

Το έτος 1931 και πριν τη Συνθήκη του Μοντρέ, η Ελλάδα με απόφαση της Ελληνικής Βουλής επεκτείνει τον Εναέριο Χώρο της στα 10 ν.μ. χωρίς να υπάρξει καμία αμφισβήτηση από καμία χώρα Βαλκανική ή άλλη.

Όμως, από το 1974 η Τουρκία, 43 χρόνια μετά, αμφισβητεί το δικαίωμα της Ελλάδας να επεκτείνει τον εναέριο χώρο της στα 10 ν.μ και κατηγορεί τη χώρα μας ότι παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο, εφ’ όσον η Αιγιαλίτιδα Ζώνη είναι τα 6ν.μ.

Η Ελλάδα αποκρούει αυτούς τους ισχυρισμούς με το επιχείρημα ότι, η επέκταση αυτή έχει γίνει αποδεκτή από το έτος 1931, και σύμφωνα με το Εθιμικό Δίκαιο αποτελεί πλέον νόμιμο δικαίωμα, δεδομένου ότι  θα μπορούσε να τον επεκτείνει στα 12ν.μ.

δ) FIR ΑΘΗΝΩΝ ( Περιοχή Πληροφοριών Πτήσεων Αθηνών ).

Για ευρύτερες θαλάσσιες περιοχές και πέραν των εθνικών εναέριων χώρων, σαν αποτέλεσμα της ανάπτυξης της επικοινωνίας και των συγκοινωνιών, πρόκυψε η αναγκαιότητα κάλυψης διαφόρων λειτουργιών.

Λειτουργίες που έχουν σχέση με την ασφάλεια των πτήσεων, της αστυνόμευσης, της έρευνας, της διάσωσης κ.λ.π.

Έτσι, στις 7/12/1944 με τη Σύμβαση Διεθνούς Αεροπλοΐας του Σικάγου ο Διεθνής Οργανισμός I,C.A.O, όρισε τα όρια ευθύνης των διαφόρων κρατών, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.

Με τη σύμβαση αυτή, όποιο αεροσκάφος εισέρχεται στο FIR Αθηνών, οφείλει να υποβάλει σχέδιο πτήσης.

Όμως η Τουρκία, από το έτος 1974, όπως με τον Εναέριο Χώρο έτσι και με το FIR, θεωρεί την ενάσκηση του δικαιώματος αυτού στα 10 ν.μ μονομερή ενέργεια και ζητά τον περιορισμό του στα 6 ν.μ.

Η Τουρκία, με τον ισχυρισμό ότι οι προβλέψεις της Συνθήκης του Σικάγου αφορούν πολιτικά και όχι πολεμικά αεροσκάφη, δεν υποβάλει σχέδια πτήσεων και στο μεσοδιάστημα αυτό μεταξύ 6 και 10 ν.μ, λαμβάνουν χώρα επικίνδυνες αερομαχίες και ασκήσεις με πραγματικά πυρά. 

ε) Α.Ο.Ζ ( Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη ).

Α.Ο.Ζ είναι η θαλάσσια περιοχή που εκτείνεται πέραν της ακτογραμμής ενός κράτους και μέχρι την απόσταση των 200 ν.μ (Α.Ζ+ΑΟΖ=200 ν.μ).

Εντός της ζώνης αυτής ασκούνται κυριαρχικά δικαιώματα από το παράκτιο κράτος, σε σχέση με το βυθό και το υπέδαφος της θάλασσας, με την εξερεύνηση, την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, των ζώντων ή μη ζώντων οργανισμών όχι μόνο στο βυθό αλλά και επί των υπερκείμενων υδάτων ( αλιεία ).

Η διαφορές μεταξύ Α.Ο.Ζ και Υφαλοκρηπίδας είναι ελάχιστες, αλλά η Υφαλοκρηπίδα σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο παρουσιάζεται νομικά ισχυρότερη. 

Το νομικό καθεστώς για την Α.Ο.Ζ διέπεται από τις προβλέψεις της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982, όπου κι εκεί αναφέρεται ότι: Α.Ο.Ζ διαθέτουν και τα νησιά εκτός απ’ αυτά που δεν κατοικούνται ή δεν έχουν καμία οικονομική δραστηριότητα.

Η Ελλάδα δεν έχει ορίσει Α.Ο.Ζ μέχρι σήμερα με καμία από τις γειτονικές της χώρες, διότι τα οικονομικά συμφέροντα είναι πολύ ισχυρά και όλοι διεκδικούν κάτι περισσότερο.

Ανταγωνιστικά οικονομικά συμφέροντα και στη μέση το Καστελλόριζο.

Το μικρό αυτό νησί του Αιγαίου, έμελε να διαδραματίσει τον καθοριστικό παράγοντα για τις μελλοντικές εξελίξεις στην περιοχή της Αν. Μεσογείου.

Αποτελεί τον καθοριστικό παράγοντα για την οριοθέτηση των Α.Ο.Ζ μεταξύ της Ελλάδας, της Κύπρου, της Αιγύπτου και της Τουρκίας.

Η Τουρκία υποστηρίζει, ότι το Καστελλόριζο δεν ανήκει στο Αιγαίο αλλά στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και ότι δεν είναι ένα μόνο νησί, αλλά σύμπλεγμα 13 νησίδων και βραχονησίδων  δίπλα στα Τουρκικά παράλια και είναι προέκταση της ακτογραμμής της.

Τότε στην περίπτωση αυτή η Α.Ο.Ζ θα περιερχόταν στην δικαιοδοσία της Τουρκίας.

Η Ελλάδα υποστηρίζει, ότι με βάση τις Συνθήκες και τι Διεθνές Δίκαιο, το Καστελλόριζο μαζί με τη Στρογγύλη και τις άλλες νησίδες πληρούν τις προϋποθέσεις ώστε να έχουν δική τους Α.Ο.Ζ και επομένως τα κυριαρχικά δικαιώματα ανήκουν σ’ αυτήν (βλ. χάρτη).

Α.Ο.Ζ και κυριαρχικά δικαιώματα ανήκουν σ’ αυτήν

στ) ΑΠΟΣΤΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΝΗΣΙΩΝ.

Είναι γνωστό ότι τα νησιά του Αιγαίου πελάγους από αρχαιοτάτων ετών, λόγω της γεωγραφικής τους θέσης και της στρατηγικής τους σημασίας, υπήρξαν θέατρο έντονων ανταγωνισμών και διαδοχικών κατακτήσεων.

Πολύ πριν την Οθωμανική κατάκτηση, τα περισσότερα νησιά του Αιγαίου τελούσαν υπό Φραγκική-Ενετική(κατάκτηση) και μέχρι την ενσωμάτωσή τους με την Ελλάδα (1947), τελούσαν υπό ξενική κατοχή για περισσότερο από 600 χρόνια.

Το νομικό καθεστώς και η τμηματική ενσωμάτωση των νησιών του Αιγαίου, έχει ως εξής:

-                 Με το πρωτόκολλο του Λονδίνου το 1830, περιέρχεται από την Τουρκική στην Ελληνική επικυριαρχία η Εύβοια, οι Σποράδες και οι Κυκλάδες.

-                 Με τη Συνθήκη του Λονδίνου το 1913, εκχωρείται από την Τουρκία στην Ελλάδα η Κρήτη.

-                 Με τη Συνδιάσκεψη του Λονδίνου το 1914, αναγνωρίζεται η Ελληνική επικυριαρχία επί όλων των νησιών του Αιγαίου, εκτός της Ίμβρου, της Τενέδου, του Καστελλόριζου και των Δωδεκανήσων που τελούσαν υπό Ιταλική κατοχή (1912-1947 ).

-                 Με τη Συνθήκη της Λωζάννης το 1923, την οποία αυτή τη φορά συνυπογράφει και η Τουρκία, επαναβεβαιώνονται τα σύνορα και τα όρια επικυριαρχίας των συμβαλ-

λόμενων  κρατών, με την Ελλάδα να κατέχει όλα τα νησιά του Αιγαίου εκτός της Ίμβρου,

της Τενέδου και των Λαγουσών νήσων, με την Ιταλία να κατέχει τα Δωδεκάνησα και τέλος η Τουρκία να κατέχει όλα τα νησιά, νησίδες και βραχονησίδες που βρίσκονται σε απόσταση μικρότερη των 3 ν.μ από την ακτή.

Δέον να σημειωθεί ότι, εκτός των κυριαρχικών δικαιωμάτων που προβλέπονται για κάθε χώρα, ορίζεται επίσης ότι τα νησιά Λήμνος, Σαμοθράκη, Μυτιλήνη, Χίος, Σάμος και Ικαρία, θα πρέπει να είναι αποστρατικοποιημένα.

-                 Με τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων το 1947, η Ιταλία εκχωρεί κατά πλήρη κυριότητα όλα τα νησιά της Δωδεκανήσου και τις παρακείμενες σ’ αυτά νησίδες.

Έτσι με την τελευταία αυτή Συνθήκη ολοκληρώνεται η ενσωμάτωση όλων των νησιών του Αιγαίου στην Ελλάδα.

Μετά δε από αίτηση-απαίτηση της τότε Ε.Σ.Σ.Δ και στην περίπτωση αυτής της Συνθήκης προβλέπεται ότι και τα Δωδεκάνησα θα πρέπει να είναι αποστρατικοποιημένα.

Τα επιχειρήματα για τη στρατικοποίηση ή μη των νησιών του Αιγαίου με βάση τις συναφθείσες Συνθήκες και Συμβάσεις, είναι οι εξής:

1.             Για την Ελλάδα, ότι εφ’ όσον η Συνθήκη της Λωζάννης αντικαταστάθηκε από τη Συνθήκη του Μοντρέ, τότε αυτομάτως καταργείται και η διάταξη περί αποστρατικοποιήσεως των νησιών του Β.Α Αιγαίου, χωρίς να είναι αναγκαίο να αναφέρεται σε κάθε μία ( διάταξη ) ξεχωριστά.

Όσον αφορά τα Δωδεκάνησα, στη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων η Τουρκία δεν ήταν συμβαλλόμενο μέλος και επομένως δεν δικαιούται να έχει λόγο επ’ αυτής και να την επικαλείται.

2.             Για την Τουρκία, ότι με την αναθεωρημένη Σύμβαση του Μοντρέ, ενώ αναφέρεται η δυνατότητα στρατικοποίησης των Στενών των Δαρδανελίων, της θάλασσας του Μαρμαρά και των Στενών του Βοσπόρου, πουθενά δεν αναφέρεται η στρατικοποίηση των νησιών του Β.Α Αιγαίου.

Για δε τα Δωδεκάνησα, ότι αν και μη συμβεβλημένο μέλος της Συνθήκης των Παρισίων, εν τούτοις, διατηρεί το δικαίωμα να ζητά από την Ελλάδα τη συμμόρφωση με τις διατάξεις της Συνθήκης αυτής.

ζ) ΓΚΡΙΖΕΣ ΖΩΝΕΣ.

Η Ελλάδα μία κατ’ εξοχήν παραθαλάσσια και νησιωτική χώρα διαθέτει ένα μεγάλο πλήθος νησιών, νησίδων και βραχονησίδων.

Το σύνολό τους εκτιμάται από 2500 έως 3500, αριθμός ο οποίος ποικίλει από εκτιμητή σε εκτιμητή. Απ’ αυτό το σύνολο, εκείνα τα οποία κατοικούνται εκτιμάται ότι είναι 160 έως 230.

Και είναι γεγονός ότι στις κατά καιρούς συναπτόμενες Συνθήκες μεταξύ των κρατών, αποτελούσε ήσσονος σημασίας γεγονός, η πλήρης και λεπτομερής καταγραφή των μικρών νησίδων ή βραχονησίδων, εν αντιθέσει με τα μεγαλύτερα με κατοίκους και οικονομική δραστηριότητα νησιά.

Αυτή η μη ονομαστική αναφορά, είναι και ο λόγος που η Τουρκία αμφισβητεί το κυριαρχικό δικαίωμα επ’ αυτών και εφ’ όσον δεν έχουν αποδοθεί συγκεκριμένα σε κάποιο  κράτος, τελούν υπό ένα ακαθόριστο καθεστώς κυριαρχίας, αποτελούν δηλαδή « Γκρίζες Ζώνες ».

Η Ελλάδα αντιπαραβάλλει το γεγονός ότι στο άρθρο 12 της Συνθήκης της Λωζάννης ρητώς αναφέρεται ότι η κυριαρχία της Τουρκίας αφορά όλα τα νησιά, νησίδες και βραχονησίδες που βρίσκονται σε απόσταση μικρότερη των 3 ν.μ από την ακτή της.

Ειδικότερα για τα Ίμια και την παρ’ ολίγον πολεμική σύρραξη, τα νησιά αυτά από το έτος 1953 εμφανίζονται στους επίσημους Ελληνικούς χάρτες με το όνομα αυτό και εντός της Αιγιαλίτιδας Ζώνης και επιπροσθέτως, σε επίσημους χάρτες που δημοσιοποίησαν οι Τουρκικές αρχές, το έτος 1969, τα νησιά αυτά παρουσιάζονται με τα ίδια χαρακτηριστικά.

Η μετονομασία τους σε Kardak και η τοποθέτησή τους σε αμφισβητούμενη περιοχή, έγινε σε πολύ μεταγενέστερο χρόνο.

Από τα ανωτέρω, συνάγεται το συμπέρασμα ότι οι διαφορές μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, όσον αφορά το Αιγαίο, είναι και πολλές και μεγάλες.

              Πολλές και μεγάλες διαφορές που για την επίλυσή τους δύο δρόμοι υπάρχουν:

”Εκείνος της σύγκρουσης και του πολέμου κι εκείνος της συνεννόησης και της συνδιαλλαγής.”

Εάν επιλεγεί ο πρώτος δρόμος είναι βέβαιο, ότι ακόμα και για το ‘’ νικητή ‘’ το τίμημα θα είναι πολύ βαρύ.

Εάν επιλεγεί ο δεύτερος, τότε θα έχει κερδηθεί το στοίχημα της Ειρήνης επ’ ωφελεία και των δύο λαών.

Κι ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, ένθεν κακείθεν του Αιγαίου, επιθυμεί την ειρηνική επίλυση των διαφορών, εν τούτοις, δεν είναι βέβαιο ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν έτσι.

   Και περισσότερο εμείς οι Έλληνες, ως ειρηνικός και φιλήσυχος λαός με λαμπρό Πολιτισμό, Ιστορία και Παράδοση, επιζητούμε την επίλυση αυτών των διαφορών με ειρηνικά μέσα.

”Όμως, απαραίτητη προϋπόθεση για να καταστούν αυτά τα μέσα (ειρηνικά) αποτελεσματικά, θα πρέπει να διέπονται από το πνεύμα της Ηθικής και της  Δικαιοσύνης”

Ηθική και Δικαιοσύνη, που πολλές φορές προσκρούουν σε προσωπικές, συλλογικές και εθνικές αγκυλώσεις και συμφέροντα.

Αυτός είναι και ο λόγος θέσπισης οργάνων ορθής και αντικειμενικής απόδοσής τους όπως, για τις διακρατικές διαφορές, το ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΧΑΓΗΣ.

Η προσφυγή στο Διεθνές αυτό Δικαστήριο, όπως εξ’ άλλου σε οποιοδήποτε δικαστήριο, ουδείς γνωρίζει εκ των προτέρων τις αποφάσεις του, όμως για την Ελληνική πλευρά οι αποφάσεις του εκτιμάται ότι θα είναι πολύ θετικές.

Σύμφωνα με τις απόψεις διεθνών Οργανισμών, αλλά και διεθνολόγων υψηλού κύρους, Ελλήνων και ξένων, οι αποφάσεις οι οποίες θα ληφθούν θα δικαιώνουν κατά το πλείστον τις Ελληνικές θέσεις.

Η βεβαιότητα δε αυτή πηγάζει από το γεγονός ότι, στο ΔΙΕΘΝΕΣ αυτό ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΧΑΓΗΣ εξετάζεται η ερμηνεία και η εφαρμογή των όρων των Διεθνών Συμβάσεων και Συνθηκών που έχουν συναφθεί διαχρονικά, αυτό δηλαδή που κι εμείς επιζητούμε

Η διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης, μετά από δύο αποτυχημένες απόπειρες προσφυγής στη Χάγη ( 1976  με υπαιτιότητα Τουρκίας- 2002  με υπαιτιότητα Ελλάδας ), θα έχει σαν αποτέλεσμα να ζούμε συνεχώς υπό τις συνθήκες  «  των δαπανηρών στρατιωτικών εξοπλισμών, των θερμών επεισοδίων και της πιθανότητας μίας γενικότερης ανάφλεξης στο Αιγαίο », με δυσμενείς έως και καταστροφικές συνέπειες που αυτές μπορούν να  προκαλέσουν.

Μόνιμη και σταθερή επιδίωξή μας η διατήρηση της Ειρήνης, χωρίς αυτό να σημαίνει απεμπόληση των όποιων δικαιωμάτων, μας αναγνωρίζονται, μας ανήκουν και μας αναλογούν.

Ευχή κι ελπίδα όλων μας, το πνεύμα της Ειρήνης και της Συνδιαλλαγής να επικρατήσει στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις για να μετατραπεί, επί τέλους, το Αιγαίο από θάλασσα διαίρεσης, σύγκρουσης και ανταγωνισμού σε θάλασσα ειρήνης, φιλίας και συνεργασίας.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ  ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ