ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΚΑΙ ΠΙΘΑΝΑ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΑ

Άρθρο γνώμης Δημήτρη Καλογήρου

 Συμπληρώνονται φέτος 45 χρόνια από την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο( 20 Ιουλίου 1974) που αποτέλεσε και την σοβαρότερη εξέλιξη στο νησί, για ένα πρόβλημα που διχάζει τις δύο χώρες, Ελλάδα και Τουρκία, για περισσότερο από έναν αιώνα.

 Παρά τις διπλωματικές προσπάθειες, τις ειρηνευτικές συνομιλίες, τις μεσολαβήσεις του Ο.Η.Ε, αλλά και ένοπλων συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων, το Κυπριακό πρόβλημα δεν έχει ακόμα επιλυθεί.

 Για τους λόγους δε της μη επίλυσής του επιρρίπτονται εκατέρωθεν ευθύνες, δηλαδή, η Ελλάδα και οι Ελληνοκύπριοι κατηγορούν τους Τούρκους και τους Τουρκοκύπριους και αντιστρόφως, χωρίς, βεβαίως, να μη λαμβάνονται υπόψη και μειοψηφικές απόψεις όπως του  πρώην προέδρου της Κύπρου κ. Γ. Βασιλείου και του διακεκριμένου διπλωμάτη κ. Β. Θεοδωρόπουλου.

 Ανατρέχοντας στο πρόσφατο παρελθόν της Κύπρου διαπιστώνουμε, ότι αυτή απέκτησε κρατική οντότητα με διεθνή αναγνώριση μόλις το έτος 1960.

 Το προηγούμενο έτος και με τις Συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου, η Κύπρος ανακηρύχτηκε σε ανεξάρτητο κράτος, με δικό της Σύνταγμα και θεσμούς, με εκπροσώπηση των δύο Κοινοτήτων στη Βουλή και στον κρατικό μηχανισμό( 30% Τουρκοκύπριοι), με Τουρκοκύπριο Αντιπρόεδρο, με εγγύηση των δυνάμεων Ελλάδας, Τουρκίας, Βρετανίας.

 Ένας δε από τους όρους των Συμβάσεων αυτών προέβλεπε τη δυνατότητα ακόμα και μονομερούς επέμβασης, σε περίπτωση που διασαλευόταν η Συνταγματική έννομος τάξη.

 Αυτός ήταν και ο λόγος που επικαλέσθηκε η Τουρκία για να δικαιολογήσει την εισβολή της στην Κύπρο, τον Ιούλιο του 1974.

 Είχε προηγηθεί το πραξικόπημα της Ελληνικής Χούντας των Συνταγματαρχών στις 15 Ιουλίου του 1974, με σκοπό την ανατροπή του Μακαρίου και την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

 Το τίμημα και των δύο αυτών βίαιων παρεμβάσεων ήταν τραγικό και για τις δύο Κοινότητες, με μεγαλύτερο αυτό των Ελληνοκυπρίων.

 α. Για τους Ελληνοκύπριους: Κατάληψη του 37% του εδάφους από τον Τουρκικό στρατό, 200.000 πρόσφυγες, 4.000 νεκροί και 1.600 αγνοούμενοι.

 β. Για τους Τουρκοκυπρίους: 65.000 πρόσφυγες, 1.500 νεκροί και 2.000 τραυματίες.

 Έκτοτε, η κατάσταση παραμένει η ίδια, με το χρόνο να δουλεύει εις βάρος μας, για μία de facto διχοτόμηση του νησιού.

 Η φετινή επέτειος της Κυπριακής τραγωδίας, αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον από  το πρόβλημα των Τουρκικών παραβιάσεων της Κυπριακής Α.Ο.Ζ και τον κίνδυνο επέκτασής τους και στην Ελληνική.

 Η πιθανότητα πρόκλησης θερμών επεισοδίων και ενδεχομένως μία πολεμική σύρραξη μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, δεν φαίνεται καθόλου απίθανη.

 Γι’ αυτό, σήμερα περισσότερο από ποτέ, επιβάλλεται να πρυτανεύσει η σύνεση και η λογική.

 Ενέργειες όπως, η επιβολή κυρώσεων, οι αποκλεισμοί, οι καταδίκες και οι ετερόκλητες συμμαχίες,  αποτελούν αμφιβόλου αποτελεσματικότητας μέτρα.

 Αντίθετα, η λύση του Κυπριακού και γενικότερα των Ελληνοτουρκικών προβλημάτων θα προκύψει μετά από διάλογο, συνεννόηση και συνδιαλλαγή.

 Με πνεύμα ειλικρίνειας και δικαιοσύνης θα πρέπει οι πολιτικές ηγεσίες των δύο χωρών, αλλά και των δύο Κοινοτήτων, να αναζητήσουν αμοιβαία αποδεκτές λύσεις.

 Είναι φανερό ότι, από μία Ειρηνική επίλυση των διαφορών οι δύο λαοί πολλά θα έχουν να επωφεληθούν και περισσότερο απ’ όλα το πολύτιμο αγαθό της ΕΙΡΗΝΗΣ.

 Για όσα δε ζητήματα εξακολουθεί να υπάρχει διάσταση απόψεων, θα πρέπει οι ηγεσίες αυτές να προετοιμάσουν την κοινή γνώμη των χωρών τους, για προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, και μ’ ότι αυτό συνεπάγεται.

 Επειδή, όλοι ή σχεδόν όλοι οι άνθρωποι προσβλέπουμε στην Ειρήνη, στη Φιλία, στη Συνεργασία και στην Ευημερία μεταξύ όλων των λαών,  ελπίζουμε, ότι η σημερινή επέτειος θα γίνει η αφορμή για την αναζήτηση του  λεγόμενου « Ελβετικού θαύματος ».

 Ενός « θαύματος », όπου διαβιούν και συνυπάρχουν αρμονικά άνθρωποι που ανήκουν σε 4 διαφορετικές εθνότητες, ομιλούν 4 διαφορετικές γλώσσες και ασπάζονται 4 διαφορετικές θρησκείες.

 Αυτοί μπόρεσαν, γιατί όχι κι’ εμείς;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ  ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ