ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΟΥ ΓΓ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ Δ. ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,

Θα ήθελα εκ μέρους της αντιπροσωπείας του Κόμματός μας να σας ευχαριστήσουμε όλους για την ανταπόκρισή σας στην πρόσκληση του ΚΚΕ για αυτή τη σημερινή Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική συνάντηση καθώς και για τις πολύτιμες παρεμβάσεις σας. 

Αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά ότι παρά τις διαφορετικές απόψεις, τις διαφορετικές θέσεις μας σε μια σειρά ζητήματα, μπορούμε και να συζητάμε και να ανταλλάσουμε γνώμες, και οπωσδήποτε να προχωράμε και σε κοινές δράσεις.

Η σημερινή συνάντηση έχει μάλιστα ιδιαίτερη αξία, ακριβώς γιατί διεξάγεται σε πολύ δύσκολες συνθήκες, του καθενός από μας, από τα κόμματά μας στις χώρες του, αλλά και συνολικά στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι τα κόμματά μας πρέπει και μπορούν να σταθούν επάξια στο καθήκον για το οποίο δημιουργήθηκαν, για το οποίο αγωνίζονται και παλεύουν δεκαετίες τώρα, σε κάθε χώρα, σε όλη την Ευρώπη, σε ολόκληρο τον πλανήτη. Στην πάλη δηλαδή για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης, των άλλων εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων, για να οδηγήσουμε την εργατική τάξη και το λαό στο δρόμο της δικής τους εξουσίας, της ανατροπής τελικά του καπιταλισμού, για μια κοινωνία ειρήνης και ελευθερίας, το σοσιαλισμό – κομμουνισμό.

Το σημερινό αποτέλεσμα στη Γαλλία επιβεβαιώνει πιστεύουμε τις εκτιμήσεις μας για τη συντηρητικοποίηση, θα λέγαμε την οπισθοδρόμηση της συνείδησης, στην οποία οδηγεί εκτός των άλλων και η ίδια η αποτυχία της μέχρι σήμερα στρατηγικής όλων των αστικών κομμάτων, τόσο των νεοφιλελεύθερων όσο και των σοσιαλδημοκρατικών αλλά και των συμμάχων αυτών των κομμάτων, των διαφόρων «αριστερών». Για μια ακόμα φορά γινόμαστε μάρτυρες της αδιέξοδης πολιτικής της μέχρι τώρα κυβερνώσας αριστεράς, όπως ονομάζεται, της σοσιαλδημοκρατίας, που στην πραγματικότητα γίνεται το λίπασμα για να θρέφεται το τέρας του φασισμού, του εθνικισμού, των ακροδεξιών αντιδραστικών κομμάτων στην Ευρώπη και σε άλλες ηπείρους. Και για μια ακόμα φορά, όπως παλιότερα με τον πατέρα Λεπέν της σημερινής Μαρί Λεπέν, η στρατηγική αυτή οδηγεί στη στήριξη των διαφόρων «αριστερών» στη δεξιά για να μη βγει η ακροδεξιά, με βάση και τις σημερινές δηλώσεις του Ολάντ και άλλων κομμάτων στη Γαλλία. Φυσικά είναι θέμα της Γαλλίας, των κομμάτων εκεί, του γαλλικού λαού να αποφασίσει τι θα πράξει και πως θα παλέψει. Όμως, και εμείς ως κομμουνιστές στις χώρας μας, που οι εξελίξεις σε μια μεγάλη χώρα επιδρούν και στις χώρες τις δικές μας, έχουμε καθήκον να έχουμε γνώμη, να έχουμε μια προσέγγιση και να διαμορφώνουμε και άποψη.

Θα λέγαμε ότι όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά, παλιά και νέα κόμματα, είτε ατόφια αστικά αλλά και άλλα οπορτουνιστικά που κινούνται εντός του καπιταλιστικού συστήματος, ξεθωριάζουν σιγά - σιγά τις όποιες ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές τους αν αυτό απαιτήσει η ανάγκη της υπεράσπισης της καπιταλιστικής οικονομίας, της καπιταλιστικής εξουσίας. Αυτό συνέβη και με το ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και την προσαρμογή του μόλις ανέλαβε την αστική διαχείριση, την κυβερνητική διαχείριση, τον περασμένο Γενάρη για πρώτη φορά. Αυτό πιστεύουμε συμβαίνει και θα συμβεί και σε άλλα κόμματα που από τη μια κάνουν κριτική βέβαια σε πλευρές της αστικής διαχείρισης από την άλλη όμως δηλώνουν ανοιχτά την πίστη τους στην καπιταλιστική ανασυγκρότηση, στη συμμετοχή τους σε διακρατικές καπιταλιστικές συμμαχίες, δηλαδή συμμαχίες της αστικής τάξης, όπως είναι για παράδειγμα η ΕΕ ή το ΝΑΤΟ.

Η ΗΗ επιδίωξη της καπιταλιστικής ανάπτυξης από αυτά τα κόμματα τροφοδοτεί και την υιοθέτηση προπαγανδιστικών μηνυμάτων που αποτελούν πραγματικό δηλητήριο για την εργατική – λαϊκή συνείδηση. Αυτά τα κόμματα προβάλλουν ως βασική πολιτική διαχωριστική γραμμή όχι αυτή που τέμνει στην πραγματικότητα τις κοινωνίες μας, ανεξάρτητα από το επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού σε κάθε χώρα, δηλαδή τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην εργατική τάξη και την αστική τάξη, τα μονοπώλια και το λαό, αλλά δευτερεύουσες αντιθέσεις και διαχωριστικές γραμμές. Όπως στην Ελλάδα, βλέπουν παραδείγματος χάριν την αντίθεση ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Γερμανία, τους μερκελιστές, τη Μέρκελ. Ή τους ξένους δανειστές από τη μια και όλους τους Έλληνες, τη χώρα, από την άλλη. Αυτή η επιχειρηματολογία που με διάφορες παραλλαγές εμφανίζεται στις διάφορες χώρες, προτάσσει σε πρώτη γραμμή τις σχέσεις ενός καπιταλιστικού έθνους – κράτους με τα υπόλοιπα κράτη και βάζει σε δεύτερη μοίρα ή και αποκρύπτει τελείως τις ταξικές διαφορές στο εσωτερικό του κάθε ξεχωριστού κράτους. Επίσης, συγκαλύπτει το γεγονός ότι όλες οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που προϋπήρχαν, που υπάρχουν ή και άλλες που μπορεί να δημιουργούνται σήμερα, διέπονται από το μεγάλο ανταγωνισμό και τις ανισότιμες σχέσεις μεταξύ των μελών τους. Αυτή η ανισοτιμία δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού όπου, όπως όλοι ξέρουμε σαν μαρξιστές – λενινιστές, ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης, της ανισομετρίας είναι απόλυτος. Συνεπώς αυτό το ζήτημα μπορεί να λυθεί τελικά μόνο με την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, του σάπιου συστήματος σε κάθε χώρα. Ιδιαίτερα θεωρούμε επικίνδυνο το γεγονός ότι ενώ αυτή η επιχειρηματολογία διαπερνά όλα τα κόμματα του συστήματος, είναι πιο έντονη σε σοσιαλιστικά, σε άλλα οπορτουνιστικά κόμματα, που έχουν δυστυχώς και αναφορές στο εργατικό – λαϊκό κίνημα.

Πολύ δικαιολογημένα πιστεύουμε η σημερινή μας συζήτηση επικεντρώθηκε στην ένταση των ενδο-ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών, για το νέο μοίρασμα των αγορών και σφαιρών επιρροής, που συντελείται αδιάκοπα, ιδιαίτερα μετά το 1991, οπότε συντελέστηκαν και οι αντεπαναστατικές ανατροπές, με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, των άλλων σοσιαλιστικών κρατών, συνολικά του σοσιαλιστικού συστήματος. Αυτή η ένταση, που προϋπήρχε, άρχισε πλέον να παίρνει νέες επικίνδυνες διαστάσεις, να μπαίνει σε νέα φάση όπου από επιμέρους εστίες εντάσεων που είχαμε παλιότερα, από τοπικούς πολέμους, να περνάμε σε περιφερειακούς πολέμους. Στην πραγματικότητα, δηλαδή, να πούμε μάλλον με σιγουριά ότι βρισκόμαστε μπροστά σε έναν νέο γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στον οποίο παίρνουν μέρος ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, ισχυρές καπιταλιστικές συμμαχίες.

Τα κόμματά μας είναι απαραίτητο να παρεμβαίνουν στις εξελίξεις αυτές, το καθένα στη χώρα του βέβαια και συνολικά, συλλογικά όλοι μαζί με κοινές δράσεις, προβάλλοντας πρώτα από όλα τις θέσεις του κομμουνιστικού κινήματος ενάντια στην εμπλοκή των χωρών μας στις επεμβάσεις κατά άλλων χωρών και λαών και στη συμμετοχή των χωρών μας στους πολέμους αυτούς. Εκφράζοντας ταυτόχρονα τη διεθνιστική μας αλληλεγγύη στην πάλη των λαών, για να δυναμώσει η αντιπαράθεση με το ΝΑΤΟ, με την ΕΕ, με τις κυβερνήσεις που είτε προετοιμάζονται, είτε ήδη συμμετέχουν στον πόλεμο, είτε άμεσα είτε έμμεσα, άλλες με ανταλλαγή πληροφοριών όπως λένε, άλλες με επιμελητειακή υποστήριξη, άλλες με παραχώρηση υποδομών, βάσεων, λιμανιών, αεροδρομίων, άλλες με τις ένοπλες δυνάμεις και το στρατιωτικό τους δυναμικό και λοιπά. Πιστεύουμε ότι πρέπει συνεχώς να αποκαλύπτουμε την ταξική ουσία της δήθεν «πολυδιάστατης» εξωτερικής πολιτικής, όπως και της επικίνδυνης θέσης για «γεωστρατηγική αναβάθμιση», που χρησιμοποιούν σχεδόν πανομοιότυπα οι αστικές τάξεις και οι κυβερνήσεις στις χώρες μας, μόνο και μόνο για να προετοιμάσουν το έδαφος για τη συμμετοχή τους στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τον πόλεμο, κι έτσι να χειραγωγήσουν λαϊκές – εργατικές συνειδήσεις και να τους κάνουν να αποδέχονται αυτή την πολεμική προετοιμασία και την τελική συμμετοχή τους.

Εμείς ως κόμμα προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε με ταξικά κριτήρια και την εμπλοκή της Ρωσίας και άλλων χωρών, ακριβώς γιατί πλέον αυτές οι χώρες δεν είναι σοσιαλιστικές, δεν είναι σοσιαλιστικά κράτη, δεν εκφράζουν τα πραγματικά συμφέροντα της εργατικής τάξης, τα συμφέροντα των λαών τους, αλλά κυρίως εκφράζουν τα συμφέροντα των δικών τους ομίλων, των δικών τους μονοπωλιακών συμφερόντων, στον ανταγωνισμό τους με τα αμερικάνικα, με τα ευρωπαϊκά μονοπώλια και πάει λέγοντας. Το τι υποστηρίζει η κάθε δύναμη εξαρτάται από το ποια τάξη βρίσκεται στην εξουσία. Στη Ρωσία βρίσκεται το μονοπωλιακό κεφάλαιο, η καπιταλιστική τάξη, οι ολιγάρχες, η ελίτ, όπως κάθε κόμμα θέλει να αναφέρεται στην άρχουσα τάξη. Αυτών τα συμφέροντα συνεπώς υπερασπίζει και το αστικό κράτος, το κράτος τους. Είναι καθαρό βέβαια για εμάς ότι το κομμουνιστικό κίνημα δεν πρέπει να είναι αδιάφορο για το γεγονός, για παράδειγμα, το ποιος προετοίμασε τους τζιχαντιστές, ποιος τους στήριξε, ποιος ακόμα τους εξοπλίζει και στρατιωτικά ή τους χρηματοδοτεί. Όπως επίσης και το κομμουνιστικό κίνημα δεν πρέπει να είναι αδιάφορο, για παράδειγμα, για το πώς θα μπορέσει το ίδιο και οι λαοί να αξιοποιήσουν τις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στις διάφορες καπιταλιστικές, ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Έτσι πρέπει να βλέπουμε και τη στάση μας απέναντι στη Ρωσία και έτσι πρέπει να αξιοποιείται και η στάση της Ρωσίας κάθε στιγμή ή όποιας άλλης δύναμης όποια κι αν είναι αυτή. Με αυτά τα ταξικά συνεπώς κριτήρια προσπαθούμε ως ΚΚΕ και θεωρούμε ότι και το κομμουνιστικό κίνημα θα πρέπει να καθορίζει έτσι τη στάση του, απαντώντας σε ζητήματα τακτικής, σε ζητήματα στρατηγικής, χειρισμού ζητημάτων απέναντι στις διάφορες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, απέναντι στα διάφορα μπλοκ δυνάμεων που δημιουργούνται κάθε χρονική στιγμή και ανάλογα τις εξελίξεις.

Αυτή μπορεί να είναι η αρχή της συζήτησης που ανοίξαμε σήμερα. Διότι, όπως καταλαβαίνουμε όλοι, με μια μέρα συζήτηση δεν λύνονται όλα αυτά τα μεγάλα προβλήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε σήμερα και κυρίως που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε στο άμεσο μέλλον, και όσο θα εξελίσσεται ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, ο οποίος πάει μαζί και ακολουθεί μια μεγάλη οικονομική καπιταλιστική κρίση, όπως αυτή που βιώνει σήμερα όλος ο κόσμος. Και με βάση τις αναλύσεις και διεθνών παραγόντων αλλά και του Κόμματός μας, παρακολουθώντας τις εξελίξεις, μας ανησυχεί το γεγονός ότι μπορεί σε μια πορεία πολύ σύντομα να εκφραστεί πιο βαθιά, συγχρονισμένη διεθνής κρίση, όταν έχουμε φαινόμενα όπως την μεγάλη ανισομετρία και την παράταση της κρίσης, της ύφεσης στην Ευρωζώνη, έστω της αναιμικής ανάκαμψης που έχουν κάποιες χώρες, ή το ότι η Ιαπωνία βρίσκεται ήδη σε ύφεση, ή προβλήματα που έχει η αμερικάνικη οικονομία, ή ακόμα και η επιβράδυνση της ανάπτυξης της οικονομίας της Κίνας.

Σήμερα μπορούμε να δυναμώσουμε την υπόσχεσή μας ότι θα συνεχίσουμε να εκφράζουμε τη διεθνιστική μας αλληλεγγύη με όλους τους λαούς της Ευρώπης, με όλους τους λαούς του κόσμου, Ιδιαίτερα τον πολύπαθο λαό της Ουκρανίας. Αλλά και τους λαούς σήμερα της Μέσης Ανατολής, της Ανατολικής Μεσογείου, της Συρίας, των άλλων χωρών που υποφέρουν από ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους. Του Παλαιστινιακού λαού που δέχεται την ισραηλινή επιθετικότητα και βαρβαρότητα καθημερινά, του Κυπριακού λαού στον αγώνα του για μια Κύπρο ενιαία, κυρίαρχη, ανεξάρτητη, κοινή πατρίδα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, με μια ιθαγένεια, μια διεθνή προσωπικότητα, χωρίς προστάτες, χωρίς ξένες βάσεις και στρατεύματα. Εκπληρώνοντας πιστά το ταξικό πατριωτικό μας καθήκον προς την εργατική τάξη και το λαό της χώρας μας, και ταυτόχρονα εκπληρώνοντας το διεθνιστικό μας καθήκον προς όλους τους λαούς, τα κινήματα που παλεύουν ενάντια στα μονοπώλια, ενάντια στον καπιταλισμό. Είμαστε πεισμένοι ότι το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός αλλά ο νέος κόσμος, ο σοσιαλισμός. Σε αυτή την κατεύθυνση και με βάση αυτή την πεποίθηση συντονίζουμε την πάλη μας, συνεχίζουμε τον αγώνα μας. Με όπλο και την κοσμοθεωρία μας και την οργάνωσή μας. Μέχρι τη νίκη για πάντα.

Σας ευχαριστώ, καλή δύναμη σε όλους  και όλες.

ΑΘΗΝΑ 8/12/2015            ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ